بين الاقوامي تعلقات ۾ پنهنجو بچاءُ ڪرڻ، هر ملڪ جوسياسي ۽ قانوني حق آهي. بين الاقوامي قانون ۾ ڪنهن به ملڪ کي اجازت نه آهي ته اهو ڪنهن ٻئي ملڪ تي حملو ڪري، پر حفاظت جي حوالي سان موجود غير يقينيءَ واري صورتحال ۾ ”سيلف ڊفينس“ جو حق قانوني طور تي جائز سمجهيو وڃي ٿو. ان هوندي به بين الاقوامي سياست جي ماهرن هن تصور بابت تمام گهڻا سوال سامهون آندا آهن. ڪن ماهرن مطابق، بين الاقوامي قانون ۽ بين الاقوامي ادارا جڏهن ملڪن جي بچاءَ جي ذميواري کڻن ٿا، ته پوءِ ”سيلف ڊفينس“ جو نڪتو قانوني طور تي جائز ڇو سمجهيو ويو؟ جيڪڏهن اهو نڪتو قانوني طور تي لاڳو به ڪيو ويو آهي، ته انهيءَ جا ضابطا ڪهڙا آهن؟ يا ”سيلف ڊفينس“ سيڪيورٽي جي تصور هيٺ عملي طور تي ڪيئن استعمال ڪجي؟ انهن سوالن کي پنهنجو بچاءُ ڪرڻ جي پراڻي اصول salus popul suprema lex موجب حل ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي وئي. موجوده دور جي بين الاقوامي قانون مطابق ”سيلف ڊفينس“ جي اهميت ئي نه رهي آهي. دراصل ان سلسلي ۾ گڏيل قومن جي پڌرنامي جو آرٽيڪل 2، پيرا گراف 4 ۽ آرٽيڪل 51 به تمام گهڻا منجهيل آهن. اهو ئي سبب آهي، جو اڄ ڏينهن تائين ” سيڪيورٽي“جي معاملي ۾، جنهن ملڪ کي جيئن سمجهه ۾ ايندو آهي اهو پنهنجي سگهه ۽ صلاحيتن آهر اهڙو قدم کڻندو آهي